VERSCHEMEREN
Verschemeren
Ik pakte licht
dat donker hing,
verborgen door de nacht.
Jij zag het rood
dat zwart verving
en ons de morgen bracht.
Ik kuste je
door het ontwaken heen,
versmolt met schemer van de dag.
Jij streelde me,
en om je mond verscheen,
zo als altijd, die vreemde lach.
Ik haatte je
met stille kracht,
je raadsels en mijn pijn.
Jij hebt me lief,
blijft in mijn macht,
al is dat vaak maar schijn.
wil melker
19/04/2001
Ik pakte licht
dat donker hing,
verborgen door de nacht.
Jij zag het rood
dat zwart verving
en ons de morgen bracht.
Ik kuste je
door het ontwaken heen,
versmolt met schemer van de dag.
Jij streelde me,
en om je mond verscheen,
zo als altijd, die vreemde lach.
Ik haatte je
met stille kracht,
je raadsels en mijn pijn.
Jij hebt me lief,
blijft in mijn macht,
al is dat vaak maar schijn.
wil melker
19/04/2001
Reacties op dit gedicht
| Elly: | Donderdag, april 19, 2001 17:49 |
| T'is zoals pramodah zegt, moeilijk om niet in herhaling te vallen in het geven van een reactie... "een schitterend gedicht" zoals zo velen van je Wil. Groetjes Elly xxx |
|
| stefan: | Donderdag, april 19, 2001 10:55 |
| Die laatste drie zinnen gelden ook omgekeerd! Anders zou de liefde ondraaglijk zijn. Poetrie (nieuw werkwoord) vooral door wil, mooi!!!Stefan | |
| ~pramodah: | Donderdag, april 19, 2001 09:59 |
| het word moeilijk om nog comentaar te geven op je gedichten zonder in herhaling te vallen Wil ze ze zijn allemaal zo mooi......... | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 19 april 2001 | ||
| Thema's: | ||