In eenzaamheid sterven
Elke avond met de tranen
Het denken oh zo moe
Kijk ik naar de nacht
Ze trekt me naar zich toe..
Soms sta ik uren te staren
Onbewegelijk en alleen..
Verdwijn ik in mijn wereld
Gedachten voeren me overal heen
Kloppende aders van de pijn
Een lichaam zo onbekend
Wonden weer even opgescheurd
Alsof ik, ik niet ben...
Sombere woorden van eenzaamheid
"Alleen.. ik kan het niet alleen..
Niet meer.. Nee.. nooit meer.."
En haar ziel ging langzaam heen..
Reacties op dit gedicht
| The unreachable: | Woensdag, april 07, 2004 11:23 |
| Het is inderdaad zeer mooi hoe je de eenzaamheid zo goed kunt beschrijven! Very nice, muisje! Je schrijft op een heel gevoelige manier..Echt prachtig! Keep writing! ;-) | |
| Muis: | Vrijdag, april 02, 2004 22:41 |
| Dank je.. zie net dat ik een foutje heb gemaakt.. moet "opengescheurd" zijn.. |
|
| lonly: | Vrijdag, april 02, 2004 22:39 |
| wort er stil van ik begrijp je kus lonly |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Muis | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 02 april 2004 | ||
| Thema's: | ||