Het is uit
Zulke harde woorden.
Alles wat je mij die avond zei
blijft door mij hoofd galmen

Ik krijg het er niet uit
Ik doe zo mijn best maar het lukt me niet

Na jou harde woorden kwam de reactie
Eerst kwam de woede,
die wisselend plaats maakte voor mijn grote verdriet.
Toen was er alleen nog dat grote verdriet.
En later, kwam de angst:
Ik ben jou kwijt,
wat moet ik nu?
kan ik wel zonder jou?
Tot nu toe lukt het mij aardig om die schijn op te houden.
Maar onder tussen...

Ik lach wanner het moet.
Ik praat wanneer het moet.
Ik feest en doe gek, wanneer ik denk dat het van mij verwacht word.

Maar onder tussen voel ik mij zo ontzettend in de steek gelaten en alleen.
Zo vreselijk verdrietig.
Ik hou van jou en ik mis je.
Dat is een ding wat zeker is
Maar de rest?
Ik weet het niet...