Ik kan miljoenen gedichten over je schrijven.
Ironisch eigenlijk.
Je had altijd wel kritiek op mijn manier van schrijven.
Maar je kan me nu niet meer verbeteren en
commentaar geven.
Want je bent nu in een andere leven.
Ik voel je ogen over m’n schouder meekijken,
ik zie je al met je hoofd schudden en denkt van:
“Dit gedicht is knudde”
Pech gehad schat,ik schrijf gewoon door,
alhoewel je me wel stoort.
Nee hoor,ik schrijf dat alleen om dat dat rijmt en dat
hoort bij een gedicht.
Nu zie ik je al denken:
“He die bovenste regel klopt niet”
Weet ik schat,ik noem dit dan ook geen gedicht.
Dat doe ik expres om jou te testen en te pesten.
Hahaha,ik zie je al voor me,dat fronzende gezicht.
Zal ik maar een eind maken aan mijn verhaal?
Oke schat,ik zie je straks wel,als jij vanuit de hemel
mij ophaalt.
Tot gauw.