even van mezelf weg
ik voel je zuigen in mijn nek
je trekt me aan de haren
geeft me geen enkel ogenblik
de rust, waar is mijn vertrouwen?zo vermoeiend die uren met jou
wat is het dat ik van je hou
geef me nu die zon eens aan
waarmee ik het land kan verbouweneven hoef ik niemand te zien
zeker jou niet in mijn aangezicht
de stilte die de pijn wat verlicht
straks wil ik je weer aanschouwenteder lijkt de weg nu wel gekozen
toch soms hard om pas te maken
niet altijd de opzet je hard te raken
het gebeurt enkel wel met tussenpozen
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Jasper de Jong |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 04 april 2004 | ||
| Thema's: | ||