je blik dwaalt af
en ontwijkt de mijne
je schrikt van een enkele aanraking
zachtjes strelend langs je arm
je ogen vullen zich met tranen
je kan het niet meer ontkennen
ik weet wat je wil zeggen
het ligt al zo lang in mijn mond
zachte woorden die ontkennen
wat de waarheid nu eigenlijk is
gevoelens weg en geen fladderzoentjes meer
vlinders verlaten één voor één mijn buik
het is moeilijk om het te vertellen
maar nog moeilijker om het niet te doen
ik twijfel lang en stel het steeds uit
tot jij daar stond met wat ik zeggen wou
opluchting komt tevoorschijn
teleurstelling nog meer
ik snap het niet, nog steeds niet
wat jij gedaan hebt
mijn droom werd alsmaar ijler
zo kwetsbaar en zo breekbaar
tot jouw daad tot een einde bracht
wat zo mooi had kunnen zijn
ik kan niet uitdrukken wat ik voel
ik hou nog steeds van jouw maar ook niet
ik wil terug wat vroeger lijkt
die oude jij waar ik zo dol op was
misschien later nog een keer
als alles al tot een ver verleden behoort
ik beloof je dit op wat was
die mooie droom van ons