Ravulaanse tragedie
‘Dosan il b’déo, il chosa b’déo’
Fluisterde de Ravulaanse Romeo
Tegen de langzaam dalende zon
‘Aran dijé de soa ra’um?’ Hij opende zijn ogen
En keek met vreugde heel ingetogen
In de richting van de pauwse horizon
‘Dosan il déo na’ul avoréli lichoneer’
Hij legde teder zijn slapende geliefde neer
Omsloot haar hand om zijn eigen medaillon
‘Zon, ik ben stervende. Ik ben eindelijk stervende.
Hoe kan grote ellende anders eindigen?
Zon, ik sterf voor mijn pijn mij overwon.’
Reacties op dit gedicht
| Danty: | Maandag, april 05, 2004 17:19 |
| DEZE IS OVER NAGEDACHT GAAT DIEP TOT OP JE ZIEL HEH HEH EINDELIJK. BEN HET ZOETE VEILIGE OVERDUIDELIJKE BIJBELSE EEN BEETJE BEU PASSIE ZEG DAT IS ECHT LEVEN. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tinne Verbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 05 april 2004 | ||
| Thema's: | ||