Het hulpapparaat
Elk ogenblik stond hij klaar,
voor ieder die hem vroeg;
om hulpapparaat te zijn.
Vele uren stierven
een stille dood,
van zijn eigen leven.
Omdat hij zich weg cijferde,
sluimerde het einde geruisloos
en gevoelloosin zijn binnenste.
De tijd brak aan,
om hem af te halen,
voor een andere reis.
Nu rust zijn lichaam,
in alle eenzaamheid,
snakkend naar geluk,
dat hij niet meer vond,
OMDAT HIJ GEEN TIJD MAAKTE VOOR ZICHZELF...
Reacties op dit gedicht
| Peeters Veerle: | Vrijdag, april 09, 2004 20:24 |
| Steeds zeggen we als er iets lichamelijks ergs met ons gebeurd of als een goede vriend komt te sterven , dat we ONS leven gaan beteren of veranderen of het rustiger zouden gaan aandoen. Maar een GEWOONTE geraak je niet zo maar kwijt , steeds herval je in oude gewoontes , goe gedicht , XVeerlekenX | |
| Seems to be unbreakable: | Maandag, april 05, 2004 17:37 |
| Hey hey *slikt* Goed om even bij jezelf stil te staan.. Zouden we allemaal is moeten doen... Thnx for the tip ;) Kus |
|
| ikke_s15: | Maandag, april 05, 2004 17:06 |
| wooow heel mooi geschreven!!! er zit een mooie boodschap in kusjes sharon |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bert Lagom |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 05 april 2004 | ||
| Thema's: | ||