Verloren woorden,
konden je niet bekoren.
Zachte stemmen,
waren de gene die je beklemmen.
Het minste gevoel, was te veel.
Maar je kon niet schreeuwen,
je had geen stem in je keel.
Totdat je me leerde het te verstaan.
Zoals ik nog nooit eerder had gedaan.
Ik kan het je nu niet meer vertellen,
zouden de gevoelens je beknellen.
Niemand heeft van je gehouden,
daarom was je zo een koude.
Ze begrepen het niet,
dat deed je alleen maar meer verdriet.
Nu is alles goed,
want er is niets meer dat je moet.
De dood scheen jou enige toevlucht te zijn.
En je laat mij hierachter met pijn.
Tot mijn spijt,
ben je niet de enige die wegglijdt.
Honderden paarden over de aardbol,
betalen hen tol.
Mishandeld, geschreeuwd en gehaat,
is het zoals jij nalaat.
Sterven verwonde paarden,
zoals zij naar de dood vaarden.
Ik probeer er iets aan te doen,
maar alles is nog steeds zoals toen.