Eenzaam

Soms voel ik me zo eenzaam.
Zo alleen net zo als een oud vrouwtje voor een raam.
Zo nutteloos.
Zo gevoelloos.

Zo alleen op deze wereld kan ik toch niet zijn.
Deze wereld is niet zo klein.
Hoe kan ik dan zo alleen zijn.
Soms is het wel fijn.

Maar de andere keer wens je je zelf mee de hel in.
Ik voel me zo flinter dun
Zo alleen,zo koud,zo eng,zo raar.
Het is soms een gevaar.

Want in die stilte lijkt de dood steeds dichter bij.
Steeds sneller komt het naar mij.
Dan wil ik me uit me pijn verlossen.
Maar dan denk ik aan al die mensen.

Die houden het ook vol waarom ik dan niet.
Ligt er dan voor mij wat anders in het verschiet.
Een hel waar ik dan in moet leven.
Zou ik dat wel overleven.

Soms wil ik wakker worden uit deze droom.
Uit deze eenzame droom.
Uit de nachtmerrie die ik telkens heb.
Soms ben ik blij dat het maar een nachtmerrie is die ik heb.

Maar wat zou ik doen als het echt was.
Zou ik ook zo wanhopig reageren zo als ik daar was.
Eigenlijk is er mijn 1 ding om er achter te komen.
Door het over te doen in een volgend leven die gaat komen.

Want alles wat ik dacht een droom te zijn is echt.
Want zo als ik daar ligt is toch echt echt.
Half dood gebloed proberen jullie me te redden.
Maar het is te vergeefs geweest ik was al dood voordat jullie dat probeerden

Daarom leef ik nu ik mijn droom veder.
Nog zo eenzaam en alleen zonder redder.
Nu kan ik niet meer weg.
Nu ik daar zo leg.