Pa, ik ken je spijt
De groeven in zijn gezicht vertellen zijn leed
Het blauw onder mijn ogen leest mijn pijn
Hij, een groef van onzekerheid
Een rimpel voor al het venijn
Hij liet mij bleek en angstig
Zijn gezicht vertelt zijn verhaal
Zijn neus groter dan vroeger
Van drank of ouderdom?
Wellicht van beide
Hij liet mij zo vaak in de steek
Zijn gelaat verweert van spijt
Berouw is overal om ons heen
Liefde geven?
Dat had hij als kind niet geleerd
Pa, ik weet het
Ik ken je verdriet en je ontheemdheid
Verdriet omdat je mij zo'n pijn deed
Eindelijk vinden wij rust, zittend in dezelfde kamer
Het blauw onder mijn ogen leest mijn pijn
Hij, een groef van onzekerheid
Een rimpel voor al het venijn
Hij liet mij bleek en angstig
Zijn gezicht vertelt zijn verhaal
Zijn neus groter dan vroeger
Van drank of ouderdom?
Wellicht van beide
Hij liet mij zo vaak in de steek
Zijn gelaat verweert van spijt
Berouw is overal om ons heen
Liefde geven?
Dat had hij als kind niet geleerd
Pa, ik weet het
Ik ken je verdriet en je ontheemdheid
Verdriet omdat je mij zo'n pijn deed
Eindelijk vinden wij rust, zittend in dezelfde kamer
Reacties op dit gedicht
| fox_bert: | Dinsdag, april 13, 2004 20:28 |
| wat fijn voor je dat hij toch nog na jaren spijt betuigd. Dat hoop ik ook met mijn vader ooit meee te maken. liefs Bert |
|
| lovegirl: | Dinsdag, april 13, 2004 20:04 |
| ik ben er even stil van als ik het lees mooi neer gezet veel liefs lovegirl |
|
| Eva1978: | Dinsdag, april 13, 2004 15:55 |
| mooi geschreven, prachtig einde X |
|
| Oorlam: | Dinsdag, april 13, 2004 15:08 |
| mooi verhalend! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Caroline van Geel | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 13 april 2004 | ||
| Thema's: | ||