Het is nacht… en terwijl ik door m’n zolderraam naar buiten kijk…
Zie ik een zwart veld van sterren en een mooie volle maan…
De sterren zijn ver weg maar lijken in mijn bereik…
Kijk maar… hoe dichtbij en tegelijk zo ver hier vandaan…
Dat is waarom ik jou ook zag en nog steeds zie als een ster…
Ik kon naar je kijken maar toch was je zo onaanraakbaar…
Jij… je leek niet onbereikbaar maar voor mij toch te ver…
Toen kwam ik erachter… niets was minder waar…
Als ik nog denk aan de onwerkelijkheid die ik voelde toen je zo dicht tegen me aan lag…
Ik doe me ogen open.. het is geen droom… je bent er echt…
Ik kijk je aan… raak je zachtjes aan… fluister in je oor dat ik je graag mag…
Een lach die op je gezicht verschijnt… ‘ik mag jou ook’… en jij bent het werkelijk die het zegt…
Toch drong het niet door dat je er echt was…
Jij en ik… een beetje onwennig… een beetje raar… dat ook wel…
Je gaf me een mooie avond… genoot van de dingen die ik in je ogen las…
Jij en ik… dichtbij elkaar… zoals ieder normaal verliefd stel…
Toen streelde je zachtjes door mijn haar…
Het was zoals een droom wat er gebeurde toen…
Langzaam ontmoette onze ogen en daarna onze lippen elkaar…
Ik raakte mezelf kwijt aan een ster in die zoen…
Maar kort daarna vertrok de ster weer…
Na een knuffel en een kus ging hij dan toch weer hier vandaan…
Een ster die zo dichtbij was zien vertrekken doet zo ontzettend zeer…
Maar toch… ik en die ster… het heeft mogen bestaan…
En als ik nu dan ’s avonds door m’n zolderraam naar de sterrenhemel staar…
Dwalen me gedachten elke keer weer af naar jou…
Gedachte’s en herinneringen die ik voor altijd bewaar…
Een herinnering over die ster waar ik zoveel van hou…