Voor me op de tafel
ligt het mijn aandacht te trekken,
zodat ik weer,
mijn hand er naar uit zou strekken.
De kracht is gewoon te sterk
kan het niet stoppen,
toch raap ik het op van de tafel,
zodat ik het weer in me huid kan proppen.
Iets waar ik me sterk tegen verzet
lijkt toch telkens weer te winnen,
wanneer is het dan eindelijk zover,
om aan een nieuwe start te beginnen?
De pijn,
waar ik zo graag naar smacht,
mag er niet aan denken,
al weet ik dat het op mij wacht.
Toch maar weer die pijn,
al voelt het zeer goed,
wou dat ik het niet hoefde te zeggen,
maar ik zie nou eenmaal graag mijn eigen bloed!
* Ik weet dat het slecht is, en er veel mensen pijn mee doet. Maar het is niet zo makkelijk om te stoppen... vooral niet als je weer een tegenslag krijgt..=( *