Honderden woorden,
op 1 wit papiertje,
maar na al die woorden,
is het niet meer wit.

Gevuld met zwarte letters,
ligt het op de grond,
wachtend op de volgende lezer,
als die nog komt.

De lezer leest enkel de 1e woorden,
en laat het vallen of gooit het weg,
ze zijn bang voor de inhoud,
ze lezen 1 zin en zijn dan weg.

Enkel de nieuwsgierigste blijft staan,
neemt de tijd om het door te nemen,
of de gene die zich aangesproken voelt,
bij wie de woorden door zijn hoofd blijven zweven.

Een gedicht over zelfmoord,
een afscheidsbrief,
niet meer voor de ogen bestemd,
voortaan blijft het maar hier.

Er is niemand die het lezen wilt,
alleen de gene die de kracht van de woorden voelen,
de weten welk gevoel erachter zit,
wat de schrijver zal bedoelen.

Woorden als: Vraawel wereld van pijn,
ik leef nu verder in rust,
vinden ze om te lezen niet fijn,
maar wel de gene die het lezen en bewust:...

Ook mee gaan voelen,
met de schrijver, met de woorden,
met de kracht en met de pijn,
ze willen het gevoel beantwoorden.

Maar dat mag niet..maar waarom niet?
Omdat zelfmoord niet is toegestaan?
Omdat afscheid nemen niet meer mag?
Omdat je moet blijven leven in waanzin?
Omdat je moet leven in pijn?
Omdat je niet mag opgeven wat al opgegeven is?
Waarom zoveel vragen over het leven?


Als er zoveel antwoorden zijn op de dood.....

*Waarom nam niemand haar serieus?*