Pijn is eenzaamheid...
een lijden dat niemand voelt, niemand ziet
helemaal alleen, een ander niet
ik weet wel, het gaat voorbij
maar waarom niet NU, niet nu al bij mij?
helemaal allleen wachten tot het verdwijnt
terwijl het van binnen, zo verschrikkelijk schrijnt...
ja, dankbaar ben ik voor de vrienden om me heen
maar in die duisternis, voel ik me toch zo alleen
dat "alleen-op-de-wereld" gevoel,
genoeg die weten wat ik bedoel...
raak ik maar niet kwijt
en dat na al die tijd
Pijn in al zijn eenzaamheid....
Soms is het gewoon niet te verdragen... raak je wat in een dip en is het zo moeilijk om door te gaan, ondanks dat je geen werkelijke keuze hebt...
JE MOET VERDER
en ja, dat doe ik dan ook, maar die momenten dat het soms gewoon ff zo verschrikkelijk tegen valt, ja daar moet je wel doorheen....
Marielle