Moeders Eenzaamheid
Moeders Eenzaamheid
Voel jij je soms ook zo verdrietig?
Zei ze
Ik wel en ook zo ontzettend nietig.
Zei ik.
Voel jij je dan ook zo leeg?
Ja, antwoordde ik,
Terwijl ik neerzeeg,
In haar rode fauteuil,
Ik voelde me moe en lui.
We keken elkaar aan…
ontdaan.
Lieve mam, ik weet
dat je alleen bent,
ik voel,
dat je de eenzaamheid van dichtbij kent.
Ik wou,
dat ik je meer tot steun kon zijn,
Want bij je zijn is warm in zijn, en fijn.
Maar een “ik hou van je” van je zoon,
Klinkt toch op een heel andere toon,
Dan van een lieve vent,
Die met je mee door het leven rent.
Voel jij je soms ook zo verdrietig?
Zei ze
Ik wel en ook zo ontzettend nietig.
Zei ik.
Voel jij je dan ook zo leeg?
Ja, antwoordde ik,
Terwijl ik neerzeeg,
In haar rode fauteuil,
Ik voelde me moe en lui.
We keken elkaar aan…
ontdaan.
Lieve mam, ik weet
dat je alleen bent,
ik voel,
dat je de eenzaamheid van dichtbij kent.
Ik wou,
dat ik je meer tot steun kon zijn,
Want bij je zijn is warm in zijn, en fijn.
Maar een “ik hou van je” van je zoon,
Klinkt toch op een heel andere toon,
Dan van een lieve vent,
Die met je mee door het leven rent.
Reacties op dit gedicht
| Jannie Hoogendam: | Dinsdag, april 20, 2004 10:48 |
| Schitterend mooi geschreven en toch met een melancholieke ondertoon van machteloosheid liefs Jannie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Altius | 
|
|
| Gecontroleerd door: Goony | ||
| Gepubliceerd op: 20 april 2004 | ||
| Thema's: | ||