Ik heb het al 100 keren uitgelegd,
maar je begrijpt het niet.
Je blijft me vragen
hoe het zover gekomen is...
Je weet dat ik je dat antwoord
nog steeds niet geven kan.
Ik ga hier langzaam aan kapot,
en jij merkt het niet eens.
Net de persoon
die zeker begrip zou moeten hebben,
voor wat ik allemaal voel...
Je laat me staan in de kou
en duwt me (onbewust)
nog dieper de put in.
Telkens als ik met je praat,
lijk je me langzaam uit die put te trekken...
maar je laat me steeds weer vallen
in eentje die nog dieper is...
De hoop die ik nog had,
is bijna allemaal vervlogen...