Die O zo warme Spaanse Zon,
die iedereen verbranden kon,
die lachte heel de tijd maar door,
want die zag mij,
en die nam mij natuurlijk voor...

Ik met mijn oranje/rode haren,
daar begon iedereen naar te staren,
vooral de zon die mocht het wel,
die zon deed mij pijn, het was net een hel.

Ik kreeg een zonne allergie,
en ik zag rood als een kreeft.
Ik werd ziek,
net alsof die zon niet om mij geeft! :-(

Ik had pijn,
ja echt overal.
Ik wilde zo snel mogelijk terug in België zijn,
en dan nog eens, bovenal...
Ik kreeg nekklachten,
dan maar naar het ziekenhuis gegaan.
De leiding die mij er naartoe brachten,
die bleven daar maar staan.

Ik kwam uit het ziekenhuis,
die pijn bleef maar komen.
Ik wilde zo graag terug naar mijn thuis,
mijn tranen heb ik 's nachts wel laten stromen.

Dan kwam de vermoeidheid nog eens bij,
en hoh, ik weet nog wat de leiding zei:
"Je moet je niet zo aanstellen,
en neen, we laten je niet naar huis bellen."

1 persoon van de leiding zorgde nog voor mij,
jah toen was ik wel een beetje blij.
Want ik stond er eerst helemaal alleen voor,
ik had het gevoel dat ik doodging hoor!

Stel je voor hoe erg dat wel moest zijn,
in een vreemd land met al die pijn.
En met de trein naar huis vertrokken,
met mijn nekspieren net als betonblokken.

Wat was dat toch een hel voor mij,
jah en ik weet nog wat mijn moeder zei...
"Ga toch niet naar Spanje voor die 2de keer,
misschien wordt je weer ziek zoals die 1ste keer,
Nikki ga liever naar ergens anders, en leer."
Maar neen, ik luisterde niet.

En mijn slappe benen waren ookal een probleem,
ik kon niet goed lopen,
ik voelde me zo mottig,
ik ben dan maar blijven hopen...

Toen de trein EINDELIJK in Brussel Zuid aankwam,
ging ik naar mijn ouders.
Ze zagen onmiddelijk dat het niet goed ging,
maar die gaven me wel een paar schouders.

*Dus mensen, luister altijd naar je ouders... Het kan je nog goed uitkomen. Dit was over mijn avontuur in Spanje!(DE 2DE REIS!)*