Ze is trots, schrijft als het ware anoniem
Haar hart verteld haar dat ze eenzaam is
Haar brein ontkent het eigenzinnig
omdat het “net alsof” goed heeft geleerd

Het eenzame kind dat ze eens was,
vraagt om een grotere plaats.
De tropen jaren tussenin
schijnen min of meer onvindbaar

De kinderen, bloed van haar bloed
geëtst in hart en ziel
Een halve wereld weg van haar
hun liefde klaar en simpel.

Van eenzaamheid naar dankbaarheid
De weg is niet zo lang
voor haar die zoveel liefde heeft
in haar rijk, gevarieerde leven

-----------------------------------------

She is proud, writes sort of secretly.
Her heart tells her she is lonely.
Her brain denies it persistently
because it learned pretending.

The lonely child of long ago
demands a larger share
Almost invisible they seem,
the adult years in hectic pace

The children, blood of her own blood
Etched in her heart and soul,
living across the ocean wide,
their love untainted, simple.

From loneliness to gratefulness,
a road seemingly endless,
was effortless because
she recognizes precious love
in her rich and varied life.