De Violist

Elke dag als ik naar m'n werk ga, zie ik een violist spelen in het centrum van de stad.
De violist speelt werken van Beethoven, Mozart en Paganini.
Telkens moet ik even stoppen als hij speelt, om een gulden in zijn vioolkist te gooien.
Want met zijn muziek weet hij m'n ziel weer te ontdooien.

Fietsend onder de bomen die bloesem laten dwarrelen.
Zie ik hem in de verte al staan onder de grote lindeboom
In een zwart kostuum, speelt hij de sterren van de hemel, als een droom.
Geconcentreert kijk je naar de snaren van je viool, je gezicht zo vroom.

De muziek die mij ter oren komt, is vervuld van droevenis.
Tranen lopen uit je ogen en druppelen op de viool het vernis.
Adagio van Albinoni, klinkt zachtjes als een hemels gezang.
Je vioolspel is zo diep, zo intens, ik kan het niet meer houden en laat m'n tranen lopen.

Nimmer heb ik zo'n gepasioneerd lied mogen horen.
Nimmer kreeg ik dit meesterwerk ter oren.

Eenmaal klaar met het spelen van het stuk, krijg je een zacht applaus van het publiek.
Dit was echter niet zomaar een stuk, dit was jouw gevoel, ik voelde je intense pijn doormiddel van je muziek.

Kennen doe ik je niet, ik weet nog niet eens je naam, je bent bekend als de violist bij de lindeboom.
Je bent niet beroemd en je wordt niet aanbeden door een groot publiek.
Ik denk ook niet dat je dat wil, je wil communiceren via je muziek.
Omdat je de pijn die je hebt niet kunt verwoorden.

Een dag later fiets ik voorbij de lindeboom en zie daar een viool tegen de boom aanstaan.
Met een briefje, "voor wie hem hebben wil."
De strijkstok ligt naast de viool in het vieze zand.
Dit beangstigd mij, waarom heb je dit gedaan, waarom zo kil?

In de krant lees ik, "violist pleegt zelfmoord."
Zijn stukken zijn nimmer door iemand verhoord.
Hij had pijn, waarom? Dat zou altijd een geheim blijven voor ons mensen.
Was hij er nog maar een keer om te spelen, dat is alles wat ik heb te wensen.

's Nachts hoor ik Adagio van Albinoni klinken door het huis.
Zachtjes sluip ik naar beneden.
En waarachtig daar zie ik jou spelen, ik ga zitten en luister naar de hemelse klanken.
Als je klaar bent wil ik je zo intens danken.

Maar daar ben je ineens niet meer, was het een hersenschim of een geest die ik zag?
"Dank je wel" zeg ik zacht, met een lach.

De viool, zou voor altijd zwijgen, maar dat mag niet gebeuren, want de ziel van de violist leeft verder in zijn instrument.
Nu speelt een ander zijn composities en maakt de violist alsnog bekend.

Rust zacht violist, je leeft verder in onze harten.

26 april 2001