Hij was mens
Hij was mens, te lang weggestopt
achter vergeeld behang met schuine strepen
van zijn klein rommelig huisje, schuchter verdoken
in een steegje zonder naam.
Zijn torenhoge boekenkast, met houten levens vol avontuur
van anderen en een dun schriftje met, stil neergepend,
zijn eigen lange jaren, tot dwarrelend stof vergleden
samen met de dromen die hij ooit had gehad.
De doodsbeschaamde gedachten van zijn ziel,
tot onzichtbaar getemd, slechts blootgegeven
wanneer ’s avonds moe zijn vel afzakte
in rimpels van eenzaamheid.
Want hij
was geen mens,
hij was slechts
mens.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Dinsdag, juli 26, 2005 18:41 |
| deze vind ik echt ongelooflijk schitterend... en mag ik zeggen dat ik er eigenlijk wat van mijn eigen schrijfstijl in herken... je laatste strofe... ik zou spontaan een zomerse BBQ met 325 vaten bier geven om te vieren hoe schoon die wel niet is... |
|
| de nifter: | Maandag, april 26, 2004 08:53 |
| idd erg mooi. is die diamantvorm toevallig of is dat ook uitgedacht? | |
| het outsiderspact: | Maandag, april 26, 2004 08:50 |
| wow. erg sterk. ik zet mijn petje op, ik neem mijn petje voor je af | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 25 april 2004 | ||
| Thema's: | ||