Onbestaand
Ik wou dat ik een gedicht was
hoopje uit de lucht geplukte woorden
roerloos op een blad.
Onbestaand tot er een oog op valt.
Een jongen keek naar me, ik at een appel,
keek naar me alsof hij de appel wou zijn,
van mij mocht hij zijn
de appel
En niet ik want ik ben een gedicht
Ik wou dat ik de zonsondergang was
alleen dat ene kleine moment per dag
te hoeven bestaan.
Weten dat ik morgen opnieuw mag
Ondergaan.
Sla me open en lees me
Sla me dicht en vergeet
Ik besta niet.
Reacties op dit gedicht
| Freek: | Maandag, juni 18, 2001 00:08 |
| Wow, heel mooi. Ik ben niet zo'n fan van de vergelijking, maar dit is een uitzondering! Vooral de strofe over de zonsondergang... | |
Over dit gedicht
| Auteur: Rhode Hagmeijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 april 2001 | ||
| Thema's: | ||