Het boek des levens
Vergeet mijn naam,
Vergeet mijn gezicht,
Vergeet mijn liefde
Schrap alles uit het boek des levens!
Het einde is veel te dicht bij !
Het loopt achter mij aan!
Hij komt me vangen!
Al dat bloed,
Glijdend van mijn lichaam,
druppend op de grond!
Mijn adem geraakt op,
Ik heb geen tijd,
alles gaat veel te snel!
Tis een val,
de val van de dood!
Het lot wacht!
Bloed tot het einde,
gelijk het begonnen was!
Geen woorden enkel
stilte die me omringd met
zijn duistere knuffels!
het komt allemaal van mijn rechterhand!
Het blijft bloed geven!
Het mes is te scherp!
Alles draait naar de dood!
Vroeg of laat zullen
de tranen beginnen te vloeien
niet dat ik dat wilde maar
er was geen uitweg meer!
Langzaam zak ik in elkaar en
word alles ZWART!
Vergeet mijn gezicht,
Vergeet mijn liefde
Schrap alles uit het boek des levens!
Het einde is veel te dicht bij !
Het loopt achter mij aan!
Hij komt me vangen!
Al dat bloed,
Glijdend van mijn lichaam,
druppend op de grond!
Mijn adem geraakt op,
Ik heb geen tijd,
alles gaat veel te snel!
Tis een val,
de val van de dood!
Het lot wacht!
Bloed tot het einde,
gelijk het begonnen was!
Geen woorden enkel
stilte die me omringd met
zijn duistere knuffels!
het komt allemaal van mijn rechterhand!
Het blijft bloed geven!
Het mes is te scherp!
Alles draait naar de dood!
Vroeg of laat zullen
de tranen beginnen te vloeien
niet dat ik dat wilde maar
er was geen uitweg meer!
Langzaam zak ik in elkaar en
word alles ZWART!
Reacties op dit gedicht
| ..Roosje..: | Dinsdag, april 27, 2004 20:37 |
| *zit op de grond en kijkt toe* Meer zal er die dag niet meer gebeuren Mensen die toekijken en te laf zijn om te helpen Mensen die toekijken en niet weten wat te doen Mensen die toekijken Hoe jij jezelf verminkt Hoe andere mense jou leve zuur maken En dan heb je ook nog mensen.. Mensen die woorden vinden Die woorden vinden die jou kunnen helpen, woorden die liefde brengen, vreugde brengen Maar jammer genoeg zijn de eerste rijen al bezet.. Die mensen kunnen |
|
| Hans Winter: | Maandag, april 26, 2004 22:57 |
| “uit het diepste diep roep ik”, zo vertelt een levensboek... (psalm 130,1) soms en waarom weet ik niet hebben mensen het gevoel door een donker zo diep heen te moeten, voor zij zich wenden naar een lichter zijde, in het begin minstens even eng zonder enig houvast, soms vreemd om te horen klinkt het komen zij net voor dit einde tot hun uiterste tranen om in volle hevigheid te weten hoe geliefd een mens zou kunnen |
|
| brinkieloontje: | Maandag, april 26, 2004 18:53 |
| Prachtig geschreven. Maar kan het nog zwarter dan dat je je leven nu ziet? kan het nog slechter? vast niet.. blijf dan hier, het zla allicht beter worden want het kan niet slechter, geef het een kans, opgeven kan altijd nog.. terug kan je niet meer. heel veel liefs ilona |
|
| lente: | Maandag, april 26, 2004 18:30 |
| niet alles is zwart meisje, geloof me, ik denk dat ook soms, maar nu weet ik dat er ook andere mooie kleuren zijn, je hoeft niet alleen zwart te zien, maar dat beslis jij. het is niet de enige uitweg, dat merkte ik ook vaak, er zijn zoveel lieve mensen, zoveel mooie dingen, je ziet ze mss alleen niet altijd... maar blijf hier! hou vol, er zijn mooiere tijden, voor iedereen! en dus ook voor jou! hou vol hé meid, vecht tegen de gedachte dat het je enige uitweg is, blijf strijden! i |
|
Over dit gedicht
| Auteur: daisy devries | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 26 april 2004 | ||
| Thema's: | ||