> EENZAAMHEID <
Behoedzaam omsluiert
milde mist vergane grootheid
Windloze stilte hangt over
een verlaten strand
Schuimkopjes gevend schuurt de zee
liefkozend tegen het zand
Glimlachend zit je binnen in me
mee te genieten van deze rust
Ook al ben je er nu niet
beleef ik toch alles samen
In woordenloos afwezige verbondenheid
Danst spotlachend op de
puinhoop van verdriet
Liefde gesmoord in zwijgend
ontwijken.
XX XX
Reacties op dit gedicht
| Elizabethh: | Dinsdag, april 27, 2004 12:25 |
| Zucht, mooi gedicht... Je hebt zoveel gevoelens die nog willen spreken... Lief Elizabethh |
|
| sunset: | Dinsdag, april 27, 2004 08:21 |
| Dit is zo breekbaar mooi verdrietig ... Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mart | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 27 april 2004 | ||
| Thema's: | ||