TOEN JIJ MET STENEN TAFELEN

toen jij met stenen tafelen

ik was nog warm
van ons bed toen jij
met stenen tafelen
de liefde brak

verbrandde in het
vuur van eerlijkheid
de braamstruik vlamde
fluisterde je spijt

ik leidde je de hemel
in tot jij verdween
en weer verscheen
met Gods geboden

je rechtte waarheid
die geen bocht meer nam
verschoonde je geheugen
van de leugen houden van

hier ben ik dan
en zie je leven, maar
wat jij me gaf kun je
een ander niet meer geven

wil melker
27/04/2004

Geschreven door

wil melker

Reacties op dit gedicht

wil melker vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Green Tea:	Dinsdag, april 27, 2004 10:11
Intens mooi ,wat kan ik er nog meer aan toevoegen?! Liefs ,

sunset:	Dinsdag, april 27, 2004 08:47
De zekerheid van het 'houden van', het lijfelijke 'liefhebben', én de zekerheid van het unieke. Inderdaad, dat kan maar aan één gegeven worden (maar wel telkens weer = de doordenker). Liefs / sunset PS: Wil, je wenst toch niet echt dat ik nog bewierook wat overduidelijk goed is :=)

Paul de Bruyn:	Dinsdag, april 27, 2004 07:22
de laatste regel weergeeft een intens verlangen.. terug naar toen.. soms wens ik dat het kon.. mooi beeld Paul

Over dit gedicht