Verloren
Het water hoog, aan mijn lippen voorbij
Met lijf en macht, hou ik geen stand
De stuwing groot, en dan, en dan
Ze breken door, het is te laat
Hoop, ideaal. Al wat leven geeft
Niet fier, noch vrijelijk in de wind
En alles volgt, nu naar benee
Mee, mijn gebroken weerstand achterna
Eén voor één zoeken mijn resten ik,
Een zacht en koud plekje bodemtroost
Als waterdood de overwinning viert en
daarna langzaam, ongeïnteresseerd,
wijk geeft aan jou
Zie jij mij liggen, hier en daar?
Stuk voor stuk, raap jij mij op?
Herken jij dan, wat ik ooit was?
Zul jij dan zien, ik kon niet meer
Echt niet meer. Nooit, niet meer.
Met lijf en macht, hou ik geen stand
De stuwing groot, en dan, en dan
Ze breken door, het is te laat
Hoop, ideaal. Al wat leven geeft
Niet fier, noch vrijelijk in de wind
En alles volgt, nu naar benee
Mee, mijn gebroken weerstand achterna
Eén voor één zoeken mijn resten ik,
Een zacht en koud plekje bodemtroost
Als waterdood de overwinning viert en
daarna langzaam, ongeïnteresseerd,
wijk geeft aan jou
Zie jij mij liggen, hier en daar?
Stuk voor stuk, raap jij mij op?
Herken jij dan, wat ik ooit was?
Zul jij dan zien, ik kon niet meer
Echt niet meer. Nooit, niet meer.
Reacties op dit gedicht
| KoeZzA: | Dinsdag, april 27, 2004 14:57 |
mooi gedichtje alleen je bent sterk genoeg diegene zal je weer in elkaar zetten en dan weet je dat je ook in dit leven hoort zeg nooit nooit want jij word ook weer gelukkig alleen gun het wat tijd veel liefs |
|
| Lucius: | Dinsdag, april 27, 2004 14:54 |
| Nooit is wel erg lang hoor =( Geef diegene wat tijd om jou puzzel te maken en je zult zien dat je nog degelijk kan, langer dan nooit in ieder geval!!! Lucius |
|
| Oorlam: | Dinsdag, april 27, 2004 14:53 |
| sterk gedicht anomix! als de toverdrank! |
|
