Handen vol liefde
Verweven in gedachtes
gevangen in een muur van haat
je vraagt me nog net vriendelijk
of ik je even alleen laat.
Onmogelijk kan ik doen
alsof ik er niet doorheen kijk
je tranen staan op springen
je huid zo bleek als een lijk.
Zacht neem ik je handen vast
je kijkt me vol ongeloof aan
ik zal ze niet meer loslaten
ik laat je niet in de kou staan.
Ik trek je tegen me aan
mijn handen zijn met liefde gevuld
geef je verdriet een plaatsje
en heb even geduld.
Ik zal je de zon laten zien
en het schitteren van de maan
handen gevuld met liefde
en we kunnen alles aan.
29 – 04 – 2004,
~Miriam~