zelfmoord

Mijn lichaam voelt zo leeg,
betast door het duister,
zielloos ga ik mijn dagen door,
verdoofd door dat verlaten gefluister.

Zwart zoals een spinneweduwe,
in mijn wereld waar bloeddruppels regenen,
de pijn is scherp en niet meer te voelen,
zodat ik niet meer bekennen ga.

Het doet me niets meer, het mag niet,
mijn leven moet ik vergeten,
verdergaan waar ik nooit begonnen ben,
ik heb nimmer iets geweten.

Schaduwen van het verleden,
blijven mij achtervolgen tot in de eeuwigheid,
het maakt me gek en laat me doordraaien,
totdat ik weer in mijzelf snijd.

diepe gevoelens gaan op mij in,
totdat ik mijzelf niet meer kan vinden,
het maakt me helemaal kapot binnenin,
totdat het mijn hart doet verslinden.

Machteloos moe, geen zin meer om te vluchten,
langer vechten wil ik niet,
nee hoor, er is niets aan de hand,
zeg ik terwijl ik blijf huilen van het hartverscheurend verdriet.

Ik zie, ik hoor, ik proef, ik kan niet meer denken,
verlaten is mijn geest,
ik wil echt niet meer terugdenken,
mijn verloren herinneringen zijn het bevreesd.

Angstig kijk ik toch weer terug,
en voel de pijn van toen,
nu in doodse stilte wanneer ik mij afvraag,
had ik het toch moeten doen?