veel heb ik al men geest vergeleken met een kasteel
een dat 15 jaar lang heeft stand gehouden
en dat iedre keer met geen moeite teveel
en nooit moest ik er iets aan verbouwen
maar de laatste 2 jaar zijn de vele muren
een voor een beginnen te vallen
die eens o zo hoge wallen
die bestand waren tegen de ergste vuren
nu zijn die o zo laag geworden
en bieden ze me geen verdediging meer
en dat doet me zeer
en het baart me zorgen
al die keren dat men hart men ziel is gebroken
telkent moest ik dat opvangen met men geest
en die geest is nu o zo verweesd
hij begint ook al te roken
want de vlammen der verieteging slaan steeds toe
meer en meer komen ze en doen ze me pijn
en ik weet niet ze stoppen, hoe ?
en ik voel me hierdoor ook zo klein
alles wat men zegt neem ik nu zo slecht op
en steeds zie ik af
ik ik probeer ng steeds ni te zijn laf
terwijl sommigen zeggen kop op
maar soms lukt het me niet
want alles wat ik wil is zo ver weg
zo ver dat ik het niet meer kan zien
en het enigste dat ik dan kan zeggen is komaan zeg!
nu men geest zo verbouwereerd is
wacht ik meer en meer op die ene om het te herstellen
zij die me zal helpen
en zij die me zal liefhebben en geven wat ik mis