ik voel me zo nietig en ook zo klein
maar ik besef wel, dat ik er voor jou kan zijn
savonds als ik in bed lig, ben ik verdrietig en heb ut koud,
waarom is er in godsnaam niemand die van me houd
soms ben ik irritant, soms melig als de pest
maar waarom voel ik me tog zo anders als de rest
ik kan het niet beschrijven, ik kan het niet zeggen
maar als iemand me nodig heeft, kan ik tog altijd wel een steentje bijleggen

dan bedankt diegene mij voor alles wat ik doe of heb gedaan
maar s'avonds als ik in mijn bedje lig, komt er tog weer soms een traan
en dan ben ik boos op mezelf dan denk ik: " laat je niet zo gaan"
dan heb ik het gevoel, gooi jezelf uit bed en ga staan
zeg tege jezelf : " wat doe ik mezelf aan, dit kan er niet mee door"
"wat moeten we met jou", zeggen mij Ik's in een huilend koor
Ik ga weer liggen, probeer te vergeten
maar van binnen, zit me dat toch op te vreten
en dan denk ik weer: "waarom laat je je zo gaan"
dan val ik weer in slaap, en over mijn wang biggelt een traan


Dit is een gedichtje van luc :)
heel mooi !