Gesloten deur.
Altijd stond de deur voor je open.
Wanneer je wou,
je kon gewoon binnen lopen.
Met blijdschap of verdriet,
wat er ook was,
buiten staan liet ik je niet.
Al jaren lang ben ik snel moe,
net als de laatste keer.
Jij keerde je rug naar me toe.
Kreeg alleen smsjes vol verwijt,
Ik was moe voor de aandacht,
en zonde van je tijd.
Maar als ik alles voor aandacht doe,
snap ik niet dat ik thuis blijf,
als ik ziek ben of moe.
Ik zou dan juist weg moeten gaan,
zodat mensen medelijden met me krijgen,
en met zn alle om me heen gaan staan...
Je zei nog dat we te verschillend zijn.
Na alles wat je al gezegt had,
deed het toch nog best pijn.
De deur zal niet zo snel meer open staan,
ik dacht dat je een vriendin was,
maar een vriendin had niet zo harteloos gedaan.
Dat het zo moet doet me best verdriet,
en ookal zal je mening veranderen,
De deur open zetten doe ik voorlopig niet.
Reacties op dit gedicht
| .o0o.Nadia.o0o.: | Dinsdag, maart 14, 2006 16:45 |
| egt een heel mooi gedicch ik heb dit ook met een vrienden gehad ik hielp haar altijd en opeens was ik verdwenen voor haar.. GA zo door met gedivhten schrijven..!!! xxx nadia |
|
| margot: | Donderdag, mei 06, 2004 21:00 |
| herkenbaar...doe maar rustig kalmpjes aan...sterkte liefs,margot |
|
Over dit gedicht
| Auteur: WritingMoon |  
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 03 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||