Depressiviteit in de familie
Het is zo verschrikkelijk lastig
soms
Soms word ik zo bang, mam
bang dat ik word zoals jou
angstig en alleen
Soms word ik zo kwaad, pap
je leven gaat aan je voorbij
en je doet niks
Ik zou je dooreen willen schudden
als je weer een ongevoelige opmerking maakt
Of als je met zo'n stomme grijns zegt:
"Wij zijn voor 't ongeluk geboren zeker..."
dan wil ik het uitschreeuwen
iets door de kamer gooien
en vloeken
want 't is maar hoever je 't laat gebeuren...
Ik zit soms vol verwijten
want altijd zelf moeten ondervinden
dat je verkeerd bezig bent
altijd zelf beslissingen moeten nemen
zonder eens te horen " Je doet dat goed"
altijd maar begrijpen begrijpen begrijpen
en er met niemand over kunnen praten
dat kan verdomd moeilijk zijn
Jullie zeiden tegen mij:
"Gelukkig voel jij je nog goed"
en ik zweeg, want ik wist dat het dat was
wat jullie wilden geloven
Maar telkens besef ik
het is een ziekte
je kan er echt niet aan doen
En dan heb ik weer bewondering voor jullie
want ondanks alles
heb je toch al veel gedaan voor ons
Als je weet zoals ik
dat je de enige thuis bent
die nog nooit echt aan zelfmoord heeft gedacht
dat is akelig
heel erg akelig
je bent dan al gauw geneigd
te denken dat het jou ook zal overkomen
Ik weet van mezelf
dat ik er gevoelig voor ben
Maar ik hoop dat ik altijd op tijd
zal beseffen dat ik moet vechten
want het is te gemakkelijk
de moed op te geven
en zeggen: "Het zit nu eenmaal in de familie"
Nee, ik ben vastbesloten ertegen te vechten
Pap en mam...
hopelijk jullie ook
***********************************************************
Dit heeft niet veel meer weg van een gedicht...maar het betekent veel voor mij, dus oordeel niet te snel...
soms
Soms word ik zo bang, mam
bang dat ik word zoals jou
angstig en alleen
Soms word ik zo kwaad, pap
je leven gaat aan je voorbij
en je doet niks
Ik zou je dooreen willen schudden
als je weer een ongevoelige opmerking maakt
Of als je met zo'n stomme grijns zegt:
"Wij zijn voor 't ongeluk geboren zeker..."
dan wil ik het uitschreeuwen
iets door de kamer gooien
en vloeken
want 't is maar hoever je 't laat gebeuren...
Ik zit soms vol verwijten
want altijd zelf moeten ondervinden
dat je verkeerd bezig bent
altijd zelf beslissingen moeten nemen
zonder eens te horen " Je doet dat goed"
altijd maar begrijpen begrijpen begrijpen
en er met niemand over kunnen praten
dat kan verdomd moeilijk zijn
Jullie zeiden tegen mij:
"Gelukkig voel jij je nog goed"
en ik zweeg, want ik wist dat het dat was
wat jullie wilden geloven
Maar telkens besef ik
het is een ziekte
je kan er echt niet aan doen
En dan heb ik weer bewondering voor jullie
want ondanks alles
heb je toch al veel gedaan voor ons
Als je weet zoals ik
dat je de enige thuis bent
die nog nooit echt aan zelfmoord heeft gedacht
dat is akelig
heel erg akelig
je bent dan al gauw geneigd
te denken dat het jou ook zal overkomen
Ik weet van mezelf
dat ik er gevoelig voor ben
Maar ik hoop dat ik altijd op tijd
zal beseffen dat ik moet vechten
want het is te gemakkelijk
de moed op te geven
en zeggen: "Het zit nu eenmaal in de familie"
Nee, ik ben vastbesloten ertegen te vechten
Pap en mam...
hopelijk jullie ook
***********************************************************
Dit heeft niet veel meer weg van een gedicht...maar het betekent veel voor mij, dus oordeel niet te snel...
Reacties op dit gedicht
| *lost one*: | Vrijdag, april 08, 2005 18:41 |
| Hey! ik weet dat k wel heel erg laat reageer, en k weet oook nie of je de reactie nog leest, maar k vind t een supermooi gedicht!!! k weet hoe je je voelt, mijn vader is manisch depressief. k hoop dat t nu mss iets beter gaat!! heel heel heel veel stertke ermee! kuz Leanne | |
| Linda Slapak: | Maandag, oktober 15, 2001 17:02 |
| Dit is wel een gedicht hoor! Want was is een gedicht? Woorden, die zinnen vormen, en dat wordt weer één geheel, waarin jouw eigen persoonlijke gevoelens worden uitgedrukt. Dat maakt dit toch ook tot een gedicht! En het is ook nog eens heel mooi! Sterkte ermee! -xxx- |
|
| stefan: | Donderdag, mei 03, 2001 23:28 |
| Slik, ik zit ongeveer op dezelfde lijn Juva. Het is niet makkelijk Juva, zeker niet als je er constant mee geconfronteerd wordt. Maar je bent een vechter Juva en probeer er sterker uit te komen (nie altijd gemakkelijk). Lieve groetjes stefan | |
| dieny: | Woensdag, mei 02, 2001 22:54 |
| lieve juva, meid knap van je dat je blijft vechten,, je weet ben er voor je.. en geef de moed niet op!!! lieve meid echt voor jou komt ook een mooie tijd.. veel sterkte en liefs |
|
| Elly: | Dinsdag, mei 01, 2001 01:17 |
| Lieve Juva, Als je het moeilijk hebt kun altijd bij mij terecht, dan wil ik naar je luisteren, want weet je je bent niet alleen. Ik bewonder de manier waarop je je hiertegen verzet, jij komt er wel meisje. Knuffel Elly xxx |
|
| Femke: | Maandag, april 30, 2001 22:13 |
| Zo moet het juva! Praat erover en vecht ertegen! Ik ben zeker dat je ouders dat ook doen, ertegen vechten! Nog veel sterkte, Femke xxx |
|
| erika: | Maandag, april 30, 2001 21:55 |
| Lieve Juva, het maakt niet uit hoe je het opschrijft, je hebt je geuit en daar gaat het om. Wat lijkt me dat moeilijk om in zo`n situatie te moeten leven met zoveel depressie. mocht het zover komen dat je het niet meer ziet zitten dan mag je me altijd mailen. We slepen je er dan wel doorheen. veel sterkte liefs erika |
|
| tineke: | Maandag, april 30, 2001 21:54 |
| Lieve Juva.. Het is hartstikke goed dat je op deze manier je gevoel kwijt kunt. Niemand zal hier oordelen op het gevoel of de dingen die jij mee maakt.. Want, ik denk dat je hier goed uit de voeten kunt met je gevoel en al dat geen wat er bij komt.. Supper knap van je hoor. Liefs tineke |
|
| pramodah: | Maandag, april 30, 2001 21:45 |
| Ik weet dat het voor jou veel betekend Juva. ik bewonder je moed....je vecht tegen een druk die maar weinigen aankunnen leven in zo'n omgeving is slopend,maar er zijn altijd wel mensen die bereid zijn om te luisteren je kan me altijd mailen...... liefs pramodah |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Juva | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 30 april 2001 | ||
| Thema's: | ||