Papa
Pap,
Zonder moed begonnen we dit jaar,
Nu een jaar later zijn we bijna klaar…
Een jaar met veel verdriet,
Want je dochter wilde het leven niet..
Een jaar met botsingen over en weer
Je dochter die niet wilde eten, wat deed dat zeer…
Een dochter eigenwijs,
Ging helemaal haar eigen gang
Een jaar vol met ellende,
Een jaar vol met pijn,
Wat was ik bang…
Bang voor het eten,
Bang voor mijn gewicht,
Alleen nog maar op mijn anorexia gericht..
Die langzaamaan de overhand nam
Tot ze gewonnen had en ik in het ziekenhuis kwam,
Het kon ze niet verder het leidde tot mijn dood,
Maar toch voelde ik me met mijn anorexia erg groot…
Vele gesprekken,
Op me in gepraat..
Een dochter die haar leven haat!
Het kon zo niet verder,
Het werd tijd dat de anorexia me verliet,
Ze deed ons pijn,
En iedereen groot verdriet.
Door haar kon ik mezelf niet zijn,
Ik schreeuwde tegen je,
Werd kwaad om onnozele dingen,
Ik deed je heel erg pijn
Pap,
Ik hoop dat je beseft dat ik niet mezelf was,
maar de anorexia me de opdracht gaf.
Het werd me ingefluisterd,
En ik gehoorzaamde,
Wat was ik laf….
Laf om nog niet te willen vechten tegen haar,
Gelukkig ben ik later toch het gevecht aan gegaan
En ben ik nu bijna klaar…
Pap,
Ik ben je heel erg dankbaar voor de onvoorwaardelijke liefde die je me gaf
En nog steeds geeft
Jij hebt er samen met mam voor gezorgd dat je dochter nog leeft!
Ik hou van je!
M
Zonder moed begonnen we dit jaar,
Nu een jaar later zijn we bijna klaar…
Een jaar met veel verdriet,
Want je dochter wilde het leven niet..
Een jaar met botsingen over en weer
Je dochter die niet wilde eten, wat deed dat zeer…
Een dochter eigenwijs,
Ging helemaal haar eigen gang
Een jaar vol met ellende,
Een jaar vol met pijn,
Wat was ik bang…
Bang voor het eten,
Bang voor mijn gewicht,
Alleen nog maar op mijn anorexia gericht..
Die langzaamaan de overhand nam
Tot ze gewonnen had en ik in het ziekenhuis kwam,
Het kon ze niet verder het leidde tot mijn dood,
Maar toch voelde ik me met mijn anorexia erg groot…
Vele gesprekken,
Op me in gepraat..
Een dochter die haar leven haat!
Het kon zo niet verder,
Het werd tijd dat de anorexia me verliet,
Ze deed ons pijn,
En iedereen groot verdriet.
Door haar kon ik mezelf niet zijn,
Ik schreeuwde tegen je,
Werd kwaad om onnozele dingen,
Ik deed je heel erg pijn
Pap,
Ik hoop dat je beseft dat ik niet mezelf was,
maar de anorexia me de opdracht gaf.
Het werd me ingefluisterd,
En ik gehoorzaamde,
Wat was ik laf….
Laf om nog niet te willen vechten tegen haar,
Gelukkig ben ik later toch het gevecht aan gegaan
En ben ik nu bijna klaar…
Pap,
Ik ben je heel erg dankbaar voor de onvoorwaardelijke liefde die je me gaf
En nog steeds geeft
Jij hebt er samen met mam voor gezorgd dat je dochter nog leeft!
Ik hou van je!
M
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, mei 09, 2004 12:46 |
| een keur van wegen naar jezelf loopt wijd verspreid te dwalen naar een ander die reeds buiten zichzelf op pad was naar jou, daar al aan je deur blijkt te kloppen, thuis probeert te komen. hij heeft je uitgehouden toen je niet thuis bleek te zijn, niet toen het donker en koud was, niet toen het licht flonkerde, maar niet voor jou, kon maar niet geloven dat je niet zou komen, bleef om zich heen zien of je toch niet al kwam, w |
|
| KoeZzA: | Zaterdag, mei 08, 2004 23:18 |
*slik* blijf vechten meisj weet zeker dat jij de anorexia over wint ! je bent sterk genoeg veel liefs |
|
| lente: | Zaterdag, mei 08, 2004 16:55 |
| blijf vechten! de mensen zien je graag om wie je bent, niet om hoe je eruit ziet... je mama en papa staan achter je! hou vol! dikke knuffel |
|
| ~*Woepiej*~: | Zaterdag, mei 08, 2004 10:47 |
| *slik* wauw... |
|
