jouw verdriet graaft zichzelf in
Jouw verdriet graaft zichzelf
in de lucht in, die ik adem
en in de klanken die hun slag-
tanden voorop zetten
om door de dunne muren te breken
van de rust die mij vult
het keert mij binnestebuiten
en maakt verrekijkers van mijn ogen
pal op het landschap
van mijn gevoel gemikt
dat zichzelf zo zeer verminkt
dat ik erin verloren loop
en tranen als boodschappen
naar buiten schreeuw
die even verder sterven
voor ze vereeuwigen
in de wrange letters van dit gedicht
in de lucht in, die ik adem
en in de klanken die hun slag-
tanden voorop zetten
om door de dunne muren te breken
van de rust die mij vult
het keert mij binnestebuiten
en maakt verrekijkers van mijn ogen
pal op het landschap
van mijn gevoel gemikt
dat zichzelf zo zeer verminkt
dat ik erin verloren loop
en tranen als boodschappen
naar buiten schreeuw
die even verder sterven
voor ze vereeuwigen
in de wrange letters van dit gedicht
Reacties op dit gedicht
| sergev2005: | Donderdag, januari 27, 2005 20:45 |
| Kippevel... mooi gedicht. Zeer mooie beeldspraak. Een perfecte aansluiter bij de poëziedag. Een vriendelijke groet, Serge |
|
| Ninandra: | Maandag, mei 10, 2004 20:22 |
| Enorm mooi geschreven... | |
| Erna Muermans: | Maandag, mei 10, 2004 20:06 |
| tim je overtreft het hier weer jij hebt een heerlijke creatieve taal groet Erna |
|
| Paul de Bruyn: | Maandag, mei 10, 2004 19:24 |
| "...en verrekijker van mijn ogen pal op het landschap van mijn gevoel gemikt"... wat een prachtige zinsconstructie... genoten van dit gedicht! fijne avond Paul |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tim balthazar | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||