Komkommermeisje
Ze sloeg haar benen in haar nek en lachte.
Ze droeg de zware waterzak vol verse
en sprankelende wijn, want dat doet ze soms
Stiekem.
Het water blonk, scheen en straalde en het
komkommergras stak ontdeugend uit haar handen
met een vleugje madelief in haar mondhoek.
Het riet zweefde boven onze hoofden en we
praatten over levende schilderijen en
het in leven houden daarvan.
Voorzichtig want:
we mogen de spelers niet ontregelen.
Reacties op dit gedicht
| rivierinsect: | Dinsdag, mei 11, 2004 20:33 |
| Ik ken dat meisje ergens van. | |
| Zilke: | Dinsdag, mei 11, 2004 18:36 |
| Om bij weg te dromen... | |
| bent: | Dinsdag, mei 11, 2004 15:00 |
| O, komkommer eens kijken! ;-) | |
| Oorlam: | Dinsdag, mei 11, 2004 09:57 |
| spacy & shiny! | |
| de nifter: | Dinsdag, mei 11, 2004 07:58 |
| zie je dat? ik kan niet eens komkommer typen... diep triest. daar gaat m'n dag... | |
| de nifter: | Dinsdag, mei 11, 2004 07:57 |
| kokmommer dan... poele poele poele | |
| shelob: | Maandag, mei 10, 2004 20:46 |
| Lang leve de komkommertijd en de meisjes, wel volgens de spelregels natuurlijk. | |
Over dit gedicht
| Auteur: marije kooij | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 10 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||