mijn hart is gebroken
het ligt aan diggelen op de grond
de pijn is niet te harden
tranen vloeien over mijn wangen
mijn ogen doen reeds pijn
maar ik kan niet stoppen
ze blijven komen
de gedachten aan jou doen verschrikkelijk pijn
waaraan heb ik dit verdient?
ik vertrouwde jou mijn hart toe
ik hield van je
dacht dat je het niet zou breken
maar je deed het toch
nu heb ik niemand meer
totaal niemand meer
ik kan het niet meer aan
ik wil niet meer
jij was echt het enige waar ik nog voor leefde
de enige reden voor mijn bestaan
nu is die ook nog weg
nu heeft mijn bestaan geen zin meer
dus wil ik gaan,
niet meer bestaan
weg van al mijn pijn en lijden
want ik kan het gewoon niemeer aan