heimwee
Mijn Laaste Dochter
Ik heb zo`n heimwee naar de jaren
dat mijn kinderen kleuters waren
Er viel toen nog zoveel tezorgen,
te regelen voor de dag van morgen
Ik zag ze groeien,dag na dag,
en ik genoot van wat ik zag.
De jaren regen zich aan een,
en zo ging mijn laatste heen
vloog uit ,ook zij verliet het nest.
Ik gaf mijn zegen,het is best!
Maar god,wat voel ik mijn vescheurd,
dit levensdeel,het is gebeurd.
Ik sterf een beetje,voelde pijn,
van nooit meer een gezin tezijn.
Je Moeder
Hermanna
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, mei 11, 2004 08:35 |
| Dit is zo ... moederlijk mooi. Liefs / sunset |
|
| Jannie Hoogendam: | Dinsdag, mei 11, 2004 08:19 |
| Lieve Hermanna, met ontroering gelezen... Je hebt het zo puur neergezet, dat ik er nu ook tegenop ga zien als mijn twee jongsten uit zullen vliegen ( 22 en 25 ) Maar dan zit deze taak er op en mag je eindelijk eens aan je zelf gaan denken...hoewel...? lieve groetjes Jannie |
|
| jezzica: | Dinsdag, mei 11, 2004 03:12 |
| wow! echt een ontroerend mooi gedicht! Het is zo...niet te vaak aan denken geniet van je gezin :) Liefs Jezzica |
|
| christina: | Dinsdag, mei 11, 2004 00:50 |
| vogeltjes vliegen uit waar het eerst nog gonsde en de kamer zich vulde met vrolijk fluiten is niet stil maar hermanna ook dit zal wennen en de vogeltjes komen meestal heel vaak terug naar hun warme nest zegt deze moeder waarvan de vogeltjes ook zijn uitgevlogen maar ze nog heel vaak thuis in hun nest ziet landen liefs christa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hermanna | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||