HET VRAGEN IN JE OOGOPSLAG
het vragen in je oogopslag
je keek me aan
ik zag het vragen in je
oogopslag, onzekerheid
die handen vingers gaf
in strijken langs elkaar
op zoek naar hem of haar
je stem die ik zo
eindeloos goed kende
die mij verwende met een
sprookje als ik lastig was
klonk schuchter toen
je vroeg, wie ben je
ik draaide om, je ogen
zogen me naar binnen
ik zag een vonk herkenning
toen je zei, zal ik een
liedje voor je zingen
je streelde zacht mijn wang
je nam mijn hand en
fluisterde verdwaalde woorden
voelde dat ik bij je hoorde
maar herkende me niet meer
toen je in tranen afscheid nam
met dag lieve meneer
wil melker
11/05/2004
Reacties op dit gedicht
| voske: | Woensdag, mei 12, 2004 01:00 |
| Wil,je schrijft meestal op een goed niveau,maar dit zit toch weer enkele trapjes hoger. groetjes,voske |
|
| peterpan: | Dinsdag, mei 11, 2004 13:29 |
| herkenbaar wil, zo herkenbaar blijft een wonderlijk iets |
|
| sunset: | Dinsdag, mei 11, 2004 08:50 |
| S c h i t t e r b a a r, teer, herkenbaar verwoord. Alzheimer is idd een on(be)grijpbaar iets. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||