Daar ligt ze
in staat van opperste rust
zwevend in andere mooie oneindigheden
het kussen dat haar hoofd zacht kust
ademend in het heden
de deken die haar koude lichaam blust
verwerkend alle last die haar leden
op zich namen als een zware klus
ze is in de toekomst, vergeet het verleden
nu wordt alle ellende verwerkt, gesust
die in haar lichaam wrede sneden
achterlieten zo ook haar zus
van al die mensen die haar pijn deden
samen liggen ze daar zo knus