GESPLETEN IK....DEPRESSIE.
Een ander mens die schuilt in mij,en ik herken haar niet,
Ze zou gelukkig moeten zijn,maar leeft met veel verdriet.
Ze vraagt zichzelf af waarom dit haar moest overkomen,
Ze zat vol levensvreugde,en mooie toekomstdromen.
Ze stond altijd en overal,voor iedereen steeds klaar,
dat het haar wel eens te veel zou zijn,werd niet gedacht van haar.
Zo.n jonge meid,met veel plezier en ook met heel veel pit,
is er iemand die denkt aan haar,als ze thuis in haar eentje zit.
truus poppinghaus.
(geschreven in 97 toen ik worstelde met depresies)
| Michael Hartkamp: | Zaterdag, mei 15, 2004 00:21 |
| Prachtig! | |
| Darkdevils-night: | Woensdag, mei 12, 2004 06:59 |
| pff wat een herkenbaarheid... gelukkig ben je eruit gekomen, knap hoor.. Mooi gedicht Liefs en knuffel Cora |
|
| rino: | Woensdag, mei 12, 2004 00:40 |
| wat mooi, en zo zie je maar dat het na lang wachten meestal gewoon goed komt. Prachtig! | |
| Jannie Hoogendam: | Dinsdag, mei 11, 2004 23:40 |
| heel herkenbaar. denk dat velen hier over mee kunnen praten prachtig verwoord liefs Jannie |
|
| Auteur: truus poppinghaus | ||
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||