toelaten...
Dwars door het geluid van stilte
klinkt het druppen van een traan
die neerkomt op een bladzijde
waar al mijn gedachten op geschreven staan..
Ondanks dat een schreeuw om hulp
naar boven komt door pijn
wordt deze door mijn wil verstomd
wetend dat ik altijd flink moet zijn...
Zelfs nu ik ben gaan inzien
hoe'n bezit ik ben van vijands macht
verzet ik mij niet en laat het toe
hoe hij licht veranderd in nacht...
Angstig merk ik steeds meer
hoe ik opnieuw slachtoffer ben van de duisternis
en weerloos accepteer ik dit
omdat ik het gevoel van eigenwaarde mis..
klinkt het druppen van een traan
die neerkomt op een bladzijde
waar al mijn gedachten op geschreven staan..
Ondanks dat een schreeuw om hulp
naar boven komt door pijn
wordt deze door mijn wil verstomd
wetend dat ik altijd flink moet zijn...
Zelfs nu ik ben gaan inzien
hoe'n bezit ik ben van vijands macht
verzet ik mij niet en laat het toe
hoe hij licht veranderd in nacht...
Angstig merk ik steeds meer
hoe ik opnieuw slachtoffer ben van de duisternis
en weerloos accepteer ik dit
omdat ik het gevoel van eigenwaarde mis..
Reacties op dit gedicht
| Veritas: | Donderdag, mei 13, 2004 16:01 |
| wow... zeer brilliant geschreven!! zondermeer! maar... ik zeg dit: iedereen is op aarde met een speciale reden en/of doel, die gaandeweg steeds meer vorm krijgt... oftewel doe je ding, daar ben je het beste in groetjes, Veritas |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Coortje | 
|
|
| Gecontroleerd door: sweety538 | ||
| Gepubliceerd op: 13 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||