Blind
De slaap nam – per toeval - mijn ziel mee
in een bootje voor een lange tocht
en terwijl mijn ogen moe toe gleden
zag ik paarse bussen vol met indianen
die met hun dread-locks hangbruggen bouwden
om zwijnen over te brengen
naar de andere kant van de regenboog.
Ik keek met ogen vol ongeloof
en kneep mezelf blauw
als de dieren in die fictieve wereld
waar alles klaarblijkelijk veel helderder was.
Zwevend keek ik op mijn horloge
om me voor te bereiden op de kale terugtocht
en merkte verbaasd op dat de tijd
stilstond
de wereld leek zo rustig
Ik stond op en spoelde door
met koffie om zeker te zijn dat ik wakker was
en toen schreef ik een boek
dat de magie van het vredige leven
voor de eerste keer helemaal ontcijferde.
Een magie die niemand kende
en een boek dat niemand lezen wou.
Mensen willen immers niet geloven
indien ze eerst zelf niet hebben gezien.
Maar omdat mensen slechts zien wat ze willen
moet ik met spijt bedenken
dat we allen eeuwig blind zullen blijven.
Reacties op dit gedicht
| Oorlam: | Zondag, mei 16, 2004 15:30 |
| ! goed weer, mijn bril helpt een beetje!:) |
|
| de nifter: | Zondag, mei 16, 2004 15:01 |
| mooi opgebouwd naar rake uitsmijter. top! | |
| Zilveruitjuh: | Vrijdag, mei 14, 2004 18:06 |
| wauw... adembenemend... Zeer mooi gedicht Groetjes Zilveruitjuh |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 14 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||