Ik weet dat het veel leeswerk is, maar het is belangrijk voor mij om dit te plaatsen....

15 mei 2004

Lieve meid,

Ik ken je als geen ander. Maar nog steeds ben je een raadsel, zelfs voor mij, je eigen ik. Wat wil je veel, maar niet meer dan normaal. En wat durf je weinig. Nu heb je het moeilijk, je voelt je soms zo rot. Maar soms ook weer niet, en dat maakt het zo lastig voor je. Want hoe gaat het nou met je? Maar toch…als je er eerlijk over nadenkt moet de conclusie zijn dat het helemaal niet zo goed gaat. Je bent leeg van binnen. Het liefst zou je verjaardagen overslaan, in ieder geval die van vanavond. Maar toch hunker je naar contact, echt contact. Je wilt niet meer eten. Na zo’n dag heb je dubbele gevoelens: trots omdat je je in hebt kunnen houden, maar tegelijkertijd vraag je je af hoe ver je hierin doorgaat. Zowel de kick als de angst, en ze zijn niet verenigbaar.

Wat een twijfels heb je gehad de laatste maanden. Je voelde hoe je meer voor hem ging voelen, en die ene ochtend sloeg het in als een bom.Toen ging het los. Van de spanning niet meer kunnen eten, steeds maar in de gaten houden of hij er is, en worstelen met je hart. Het ene deel in jou droomde van momenten met hem, het andere deel vocht ertegen. Deze gevoelens zijn niet goed, ze kwetsen je alleen maar! Constant die tweestrijd in je hoofd, en in je hart. Zo ontzettend verlangen naar liefde, maar er zo ontzettend bang voor zijn. En niet weten wat hij denkt, of voelt. Nu weet je dat hij niet beschikbaar is, en je hebt het wel geaccepteerd. Je merkt dat je gevoelens anders zijn, al heeft het een aantal scheldpartijen (op jezelf, en op die man die daarboven hoort te zitten) en huilbuien gekost. En toch wil je bij hem zijn. Ergens voel je dat het niet goed voor je is, maar je neemt genoegen met wat je kan krijgen. En toch, als het anders was geweest….dan had je het ook niet aangedurfd, waarschijnlijk. Het kost je een hoop energie om al die gevoelens te ontcijferen, maakt dat je zo leeg?

Ik wil zo graag dat het beter met je gaat, anders gaat. Je wordt banger, ik voel het. Je moet er tegen vechten! Maar dat weet je zelf ook. Het voelt alsof iedereen naar je kijkt, alsof ze ruiken dat je bang bent, dat je je niet goed voelt. Het maakt je nog onzekerder. Je wilt een ander leven, leuke dingen doen. Je wilt werken, maar denkt dat er weinig is dat je kunt. Je bent bang om mensen onder ogen te komen, om iets fout te doen. Ik zou je zoveel willen zeggen, je raad geven! Terwijl je het stiekem allemaal al weet: tenslotte zit ik in jou. Ik wil je die stap laten zetten, ik weet alleen nog even niet hoe. Ik beloof je dat ik het laat horen zodra ik iets weet. Hou vol meid, je komt hier wel uit.

Probeer toch trots op jezelf te zijn. Je hebt iets overwonnen, al voelt het nu niet zo. Je hebt hem aangesproken, je bent naar binnen gelopen, je hebt met hem gepraat. Hij heeft een vriendin, en een kind. Het was een teleurstelling, maar ook een opluchting. Niet bang meer voor wat er komen gaat, want er komt niks. Je weet zelf niet eens hoe sterk je gevoelens nou echt waren, maar misschien maakt dat ook niks meer uit. Je weet dat er geen verliefdheid (meer) is, maar de hunkering naar aandacht blijft. Dat is het vooral, iets anders kan ik het niet noemen. Je vraagt je af of je je niet opdringt, en heel eerlijk gezegd durf je niet echt jezelf te zijn. Misschien komt dat nog. Misschien kan je beter uit de buurt blijven. Zelfs ik kan dat niet voor je beslissen. Je hebt de kracht om dat zelf te voelen, al lijkt dat nu niet zo. Je merkt dat je om bevestiging vraagt, al is het niet letterlijk. Je wilt weten of hij je aardig vindt, je de moeite waard vindt. Je bent bang om teveel te zijn, zoals altijd. Hij noemt je wijffie.

Ik hou je een spiegel voor. Hoe meer ik schrijf, hoe helderder het beeld zal worden. Je zal ervan schrikken, maar het zal je sterker maken. Ik voel het nu al.