de nacht voelt en smaakt naar niets
Buiten heeft de maan de zon
verraden, van zijn troon gerugstoten
en het rijk in zijn donker tijdperk gehuld
de geschiedenis herhaalt steeds weer
hier in de kamer begraven de glazen
lichamen van afgekoelde lampen
zichzelf in de leemgrond van het duister
er rest mij niets om naar te kijken
of te luisteren, warme adem
noch vingertoppen die hun liefde
tokkelen op de snaren van mijn huid
geen trilling zodat de stilte beseft welke
onstuitbare macht hij vannacht heeft
en zijn onzichtbare beulskap reeds opzet
verraden, van zijn troon gerugstoten
en het rijk in zijn donker tijdperk gehuld
de geschiedenis herhaalt steeds weer
hier in de kamer begraven de glazen
lichamen van afgekoelde lampen
zichzelf in de leemgrond van het duister
er rest mij niets om naar te kijken
of te luisteren, warme adem
noch vingertoppen die hun liefde
tokkelen op de snaren van mijn huid
geen trilling zodat de stilte beseft welke
onstuitbare macht hij vannacht heeft
en zijn onzichtbare beulskap reeds opzet
Reacties op dit gedicht
| Green eyes: | Zondag, mei 16, 2004 16:20 |
| ik sluit me bij oorlam aan, knap liefs marina |
|
| Oorlam: | Zondag, mei 16, 2004 16:14 |
| beulskap: mooi woord! & mooi gedicht natuurlijk & wat betreft binnen zitten, ga naar buiten daar schijnt de zon (zei men mij ook altijd, dovemansoren natuurlijk) & excuus voor dit weinig inhoudelijke commentaar & ik weet dat je dat liever hebt:) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tim balthazar | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||