Ik merk dat het steeds beter gaat,
ik probeer te zeggen wat ik ergens van vind.
Maar soms wordt ik weer verdrietig of kwaad,
en kan ik janken als een klein kind.
Ik doe zo m'n best en zie dat het werkt,
maar toch is het even wennen.
Soms zijn er dan weer anderen met hun eigen dingen wat mijn gevoel weer versterkt,
en probeer ik me toch weer niet te laten kennen.
Stille irritaties van anderen merk ik al op,
vraag me dan af of het door mij komt.
Heb nog steeds zoveel gedachten in m'n kop,
en er is niet veel voor nodig of ze zijn er weer prompt.
Natuurlijk kom ik er wel maar het is hard werken,
en daarmee ga ik dan ook door.
Denk zoveel aan anderen en heb zoveel gedachten,
maar toch weet ik, IK ga nu even voor.