In hun lonkende paradijzen
de gouden graanvelden
geuren naar zwoele zomers
in hun lonkende paradijzen
waar gebergtes opbloeien
waar de kraters hun genadeloze
tijden op maat houden
en zich laten leiden
door harmonische windorgels
nog geen zachte bloesem
verwerpt haar vruchten
voor isolerende ijselementen
die zich lang vastbijten
met wonderen ingestemd
en tegen verdoemenis bedekt
legt een vurige ronde haar leven
elke dag in de moederschoot
Reacties op dit gedicht
| Amarena: | Dinsdag, mei 25, 2004 13:09 |
| like this one! doet me lekker zweven in tijdloosheid. Koel briesje Kir |
|
| Es: | Dinsdag, mei 18, 2004 09:05 |
| Tjeemig! Dit is zooooooo mooi... chappeau.... Liefs XXX Es |
|
| de nifter: | Dinsdag, mei 18, 2004 08:28 |
| jemig de pemig noenie (!) als je in dit tempo doorgaat met beter worden durf ik straks niet meer met je te praten hoor...... | |
| Veritas: | Maandag, mei 17, 2004 18:55 |
| klinkt als het reiken naar het doel wat we nog niet kunne omvatten... iig droom ik weg :) groetjes, Veritas |
|
| sick suicide: | Maandag, mei 17, 2004 17:49 |
| eeeeeey vet mooi echt waar xxx sick suicide |
|
| Oorlam: | Maandag, mei 17, 2004 17:11 |
| tijdloos, zwevend, perplex sta ik even...ha nu weer bij positieven, mooi jawel! | |
| Phoweyk: | Maandag, mei 17, 2004 17:11 |
| ONDER ELKAAR! YEAH. uhum. ja. hoe kom je aan de woordkeuze? And I love it baby. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ninandra | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||