Kleine dingen

Tranen
Een meer van verdriet
Wil dat niemand
Mij zo ziet
Verberg me in een bos
Die pijn laat me
Niet meer los
Is bijna niet
Te dragen
Heeft het nog zin
Begin ik me
Af te vragen

Vlei me neer op het mos
Een konijn huppelt voorbij
Achter hem een eekhoorn
Beide blijven ze bij mij staan
Bruine ogen kijken staren naar mij
Vragend doe je dat niet aan
Nemen me bij de hand
Laten zien er is meer
Niet alleen een
Tranenmeer

In een grote wei
Muziek gezang
Mensen allerlei
Twee beestjes zo klein
Brachten weer blijdschap
Op mijn pad
Het is weer fijn
Net wat ik nodig had

Geschreven door

Paul Willems (Quikkie)

Reacties op dit gedicht

Paul Willems (Quikkie) vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

:	Zaterdag, mei 05, 2001 06:46
Ja...Paul, er is altijd iets om door te gaan, je moet door alles heen, soms zijn het dan voor ons de kleine dingen, die een ander helpen door hun verdriet heen te geraken. Groetjes M.Rose

Anita:	Vrijdag, mei 04, 2001 19:33
de natuur, daar zouden de mensen veel meer naar moeten kijken. geeft af en toe steun

dieny:	Vrijdag, mei 04, 2001 16:29
hoi paul. gelukkig dat we dat nog mogen zien de kleine dingen.. mooi gedicht..

Over dit gedicht

Auteur: Paul Willems (Quikkie)
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 04 mei 2001
Thema's: [Verdriet]