Ze liep langs rivieren
langs waters van kracht
ze genoot van het leven
alleen zij had de macht
ze gaf alles aan haar naasten
niets was voor haar
misschien daarom begon ze haarzelf te haten
ze kreeg nooit een dankend gebaar
ze huilde dagen en weken
ze kreeg geen troostend woord
haar leven was een schim
"ik hou van jou" had ze nog nooit gehoord
ze liep weg in gedachten
zoekend naar een goed persoon
maar wie ze ook belde
nooit kreeg ze iemand aan de telefoon
haar leven was een leugen
nooit had ze vrienden
hoe kon ze haarzelf zo beliegen
hoe kon ze in haar leugens geluk vinden
ze was alleen
met wonden aan haar handen
uit pure angst en verdriet
begon ze haar handen te verbranden
meer had ze nodig
dit deed geen pijn
dit was onmogelijk
het had anders moeten zijn
ze nam haar mes
en begon te snijden
ze kon het niet langer opkroppen
ze begon alle mensen te benijden
het moest stoppen
maar haar bloed was op
ze kon niet meer ademen
er kwam geen zuurstof meer naar haar kop
de dagen zijn langzaam
ik mis me nog steeds
was ik maar terug bij mezelf
dan kan ik vergeten hoeveel ik leed