de sneeuw neemt je mee,

half twaalf de telefoon die gaat,
tegelijkertijd een gevoel van verdriet en haat.
kleed ik me aan van paniek en schrik,
want wie het was dat wist ik.
zeg ik tegen mijn moeder please laat me gaan,
want ik weet dat ze weer weg is naar die baan.
uren hebben we lopen zoeken,
in iedere gaten en hoeken.
maar konden haar niet vinden waar zal ze lopen?,
het enige was dat we nu nog konden hopen.
maar plots weer het gevoel van verdriet en haat,
en tegelijkertijd die telefoon die gaat.
want deze keer hebben we haar gevonden,
en gingen erheen zo snel we konden.
zie ik steeds weer het hele verhaal,
en hoe ze lag daar in het kanaal.
het is niet uit te leggen of te rade,
wat er door je heen gaat daar op de kade.
woede, verdriet en een schreeuw,
terwijl ze meegenomen werd door de sneeuw.
ze wou zo graag bij opa zijn,
maar vraag me af waarom
met zo'n gevecht van pijn.

oma ik mis je
xx winan