Afwijzing
Mijn leven heeft amper zin meer
Er is niemand die om me geeft
Het is alsof ik iets nieuws leer
ik zie mijn leven een rilling
Wat heb ik toch fout gedaan
om dit leven te krijgen?
Ik weet niet wat ik moet doen
familie en vrienden hebben me
totaal niks meer te bieden
Ik wou dat ik vleugels had om
te vliegen hoog in de hemel waar
niemand of niets mij pijn kan doen
zelfs mijn kind kan ik niet meer
zachtjes in mijn armen wiegen
en dat is iets waar ik voor boet
ik zal alles geven als iemand om
me gaf en me neemt zoals ik ben
en me niet afwijst om mijn
verleden en geestestoestand
want achter het masker leeft een
warme emotionele persoon
geef mij die kans want nu sterf
ik verbittert,verlangend en langzaam
aan eenzame gevoelens
met op mijn wang één traan
Reacties op dit gedicht
| Sponsvliegje: | Donderdag, mei 27, 2004 18:14 |
| Tuurlijk zijn er wel mensen die om je geven, heel veel waarschijnlijk! En net als Maya zei, wees gelukkig met jezelf! Sterkte, Elluz |
|
| MayadeBij: | Donderdag, mei 27, 2004 15:02 |
| Zelfmedelijden zal weinig helpen als je op zoek gaat naar genegenheid :) Neus in de wind en fuck it! fuck it! Wees gelukkig met jezelf, dan trek je vanzelf weer anderen aan, kus. | |
Over dit gedicht
| Auteur: schrijfveertje | 
|
|
| Gecontroleerd door: sweety538 | ||
| Gepubliceerd op: 27 mei 2004 | ||
| Thema's: | ||